Corrie's column - Ieder mens zijn eigen verhaal
Honderd is ook maar een getal
door Corrie de Leeuw, freelance journaliste
Mijn oma werd 100. Bijna 101 zelfs. Toen ze 92 was, verhuisde ze naar een appartement in een Eindhovens woonzorg-complex. Daar stierf ze in 1999. Een week voor haar verjaardag.
Ruim acht jaar woonde ze dus tussen 'de bejaarden'. Van wie de meesten waarschijnlijk jonger waren dan zij. Toch voelde ze zich nooit een van hen. Het ging voor haar meteen al mis toen een van de dames van het welkomstcomitee met een blik op de boekenkast zei: ,,Maar mevrouw, wat hebt u veel boeken. Die heeft u vast niet allemaal gelezen."
“Ik ga echt niet tussen die bejaarden zitten”
Mijn oma was oud-onderwijzeres en haar leven lang een 'leesbeest'. In de tijd dat ze naar het woonzorg-complex verhuisde, las ze wekelijks 2 of 3 boeken. Literatuur en non-fictie.
De mevrouw van het welkomstcomité had haar ook nog vriendelijk uitgenodigd de warme maaltijd dagelijks samen met medebewoners in het restaurant te komen nuttigen. Maar daar had mijn oma voor bedankt. Tegen mij zei ze: "Ik ga echt niet tussen die bejaarden zitten."
En dat heeft ze ook nooit gedaan.
Kort voor haar overlijden zat ik aan haar bed. "Als je droomt, ben je dan ook oud?", vroeg ik. Ze moest er even over nadenken, maar wist toen toch zeker van niet. En ze vertelde over een droom die ze pas had. Over haar vader ging die.
In haar droom mocht ze, net als vroeger toen ze kleuter was, meelopen op zijn klompen. Op de wreven stond ze. En als hij liep, liep zij dus achteruit mee. "Ik hield me vast aan zijn riem. En ik legde mijn wang er tegenaan. Nou weet ik ook weer precies hoe dat leer rook", vertelde zij.
Corrie, destijds … jaar met haar oma Max (foto uit 1961)
Mijn oma was tevreden over haar leven. Tot haar tachtigste in ieder geval. Daarna vond ze het maar behelpen. 'Tegennatuurlijk', zei ze zelf. Wie ze was, wat ze gedaan had, de keuzes die ze maakte, de levens die ze had aangeraakt, de mensen die haar hadden gekend toen ze jong was..., de ouderdom sneeuwde alles onder.
Ik nam me toen voor dat ik nooit, maar dan ook nooit, iemand in de eerste plaats zou zien als 'oudere'. Dat ik altijd zou proberen weg te blijven bij die 'grote gemene deler'. Ook nu ik zelf ouder word en steeds vaker onder die grote gemene deler dreig te vallen. Spreken ze mij aan als 'oudere', dan voel ik mij afhaken.
Iedereen is iemand: met talenten, tekortkomingen, ervaringen, dromen en wensen en herinneringen aan de kindertijd. En ja: daarnaast kan iemand ook best oud zijn. Wel honderd zelfs.
juni 2024